بررسی نقش تعدیل گری جنسیت و تحصیلات بر رابطه بین سبک های مدیریت تعارض و تحلیل رفتگی شغلی مدیران دبیرستان های شهر اصفهان در سال تحصیلی 1391-1390

مدیریت تعارض یکی از مسائل مهمی است که در شکل دهی رفتار مدیران برای اتخاذ تصمیمات جهت مقابله با تعارضات سازمانی موثر خواهد بود. نظر به اینکه افرادی با ویژگی های شخصیتی، نیازها، انتظارات و ادراکات متفاوت در مدرسه دخالت دارند، باعث ایجاد تنش و تضاد برای مدیران می شود که این منجر به تحلیل رفتگی شغلی برای آنها می گردد. در این راستا هدف از انجام این پژوهش تعیین رابطه بین سبک های مدیریت تعارض با تحلیل رفتگی شغلی مدیران دبیرستان های شهر اصفهان می باشد. پژوهش حاضر از حیث هدف، کاربردی است و از لحاظ روش گردآوری داده ها، از نوع پیمایشی- تحلیلی می باشد. جامعه آماری پژوهش، کلیه مدیران دبیرستان های دولتی شهر اصفهان می باشد که با توجه به محدود بودن حجم جامعه، از سرشماری جهت نمونه گیری مدیران دبیرستان های دولتی استفاده شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سبک های مدیریت تعارض رحیم (1983) و پرسشنامه تحلیل رفتگی شغلی مسلش و جکسون (1986) استفاده گردید. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل درصد، میانگین، انحراف معیار و آزمون های استنباطی رگرسیون چندگانه گام به گام، آزمون لوین برای بررسی برابری واریانس ها و تحلیل واریانس تک عاملی با کمک نرم افزار spss استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که سبک های همکاری و مصالحه مدیریت تعارض تاثیر معکوس و معناداری بر روی تحلیل رفتگی شغلی دارند و سبک های رقابت و اجتناب بر روی تحلیل رفتگی شغلی تاثیر مستقیم و معنی داری دارند اما سبک سازش در مدیریت تعارض بر تحلیل رفتگی شغلی مدیران تاثیرمعنی داری ندارد. همچنین جنسیت از نقش تعدیل گری بر رابطه بین سبک همکاری و اجتناب مدیریت تعارض با تحلیل رفتگی شغلی برخوردار است و تحصیلات رابطه بین سبک همکاری، رقابت، مصالحه و اجتناب مدیریت تعارض با تحلیل رفتگی شغلی را تعدیل می کند. از طرفی، مدیران مرد نسبت به مدیران زن بیشتر از سبک مصالحه برای اداره تعارض استفاده نمودند و با افزایش سطح تحصیلات میزان تحلیل رفتگی شغلی مدیران نیز افزایش می یابد.